ΛΕΟΝΤΑΚΙΑΝΑΚΟΣ Α.- ΣΤΕΦΑΝΑΚΟΣ Γ.

Η θυσία τού έφεδρου λοχαγού Αντωνίου Λεοντακιανάκου, τού οπλαρχηγού Γεώργιου Στεφανάκου και των ανδρών τού ολιγάριθμου Σώματός τους στο Βεράτι τής Βορείου Ηπείρου.

(ΒΕΡΑΤΙ 14-18/9/1914)

Απόσπασμα από το: «Μανιάται εθελονταί εις τον Βορειοηπειρωτικόν αγώνα» 

Ο Α ν τ ώ ν ι ος Λ ε ο ν τ α κ ι α ν ά κ ο ς από την Αρεόπολη, έφεδρος υπολοχαγός τού Ελληνικού στρατού, κατετάγη με τον βαθμό τού λοχαγού στον στρατό τής Αυτόνομης Ηπείρου, έχοντας μαζί του εθελοντή τον αδελφό του Παναγιώτη, κ΄ τον εξάδελφό του οπλαρχηγό Γ ε ώ ρ γ ι ο Σ τ ε φ α ν ά κ ο από το Γύθειο. Τοποθετήθηκε υπαρχηγός τού Σώματος τής Κολώνιας με αρχηγό τον Νικόλαο Τσίπουρα, έχοντας την έδρα του στην Ερσέκα. Αυτός έμενε στο χωριό Παναρίτι, σε άλλες δε θέσεις οι υπόλοιπες δυνάμεις τού Σώματος, με διοικητή προφυλακών τον υπολοχαγό καπετάν Φοβέρα. 

Την εποχή εκείνη οι αλβανικές δυνάμεις τού τομέα αυτού, ενεργούσαν διαρκώς επιθέσεις εναντίον των Ελληνικών τμημάτων. Εξ αιτίας αυτού, οι εθελοντές, και κυρίως οι καταγόμενοι από εκείνες τις περιοχές, βρισκόμενοι σε μεγάλη αγανάκτηση, αποφάσισαν στις 14 Σεπτεμβρίου χωρίς διαταγή τού αρχηγού τού Σώματος, ο οποίος απουσίαζε από την έδρα του, να προελάσουν προς κατάληψη τού Βερατίου το οποίο απείχε 30 χιλιόμετρα. Στους αξιωματικούς τους είπαν ότι εάν τους εμπόδιζαν θα εγκατέλειπαν τον αγώνα. 

Ανιχνευτές υπό τον υπολοχαγό Φοβέρα, έφθασαν λίγο πριν το Βεράτι χωρίς να συναντήσουν αντίσταση, οπότε και το κατέλαβαν. Συγχρόνως ειδοποίησαν γιά το γεγονός τον υπαρχηγό Λεοντακιανάκο ηγούμενο στρατιωτικού Σώματος δυνάμεως 169 ανδρών, το οποίο ακολουθούσε τους ανιχνευτές. Εισήλθαν κι αυτοί στο Βεράτι και ακολούθησε πανηγυρικός εορτασμός. Συγχρόνως ο Λεοντακιανάκος γνωστοποίησε την κατάληψη τού Βερατίου και στα υπόλοιπα τμήματα Κολωνίας και Πρεμετής, ζητώντας να σταλούν άμεσα ενισχύσεις με όσες δυνάμεις είχαν. 

Όμως, αλβανική δύναμη 2.000 ανδρών ισχυρώς εξοπλισμένη, κινήθηκε από το Δυρράχιο εναντίον τού Λεοντακιανάκου, έχοντας αρχηγό τον αλβανό συνταγματάρχη Μουσά Καζίμ εφέντη. 

Ακολούθησε σκληρή και φονικώτατη μάχη κατά την οποία το Σώμα Λεοντακιανάκου αποδεκατίστηκε, αυτός δε και ο εξάδελφός του Γεώργιος Στεφανάκος συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, αγωνιζόμενοι λυσσωδώς μόνοι εναντίον πλήθους αλβανών. 

Στις 18 Σεπτεμβρίου οδηγήθηκαν στον χώρο εκτελέσεων μπροστά από τις φυλακές Βερατίου. Πρώτος, καθήμενος, τουφεκίσθηκε ο Στεφανάκος. Μετά διατάχθηκε ο Λεοντακιανάκος να πάρει την θέση του. Ψύχραιμος, σήκωσε τον νεκρό του εξάδελφο, τον φίλησε, τον απόθεσε στο έδαφος και κάθισε καπνίζοντας, έχοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο, περιφρονώντας τον επικείμενο θάνατο 

Ο συνταγματάρχης Μουσά Καζίμ, θαυμάζοντας την ψυχραιμία του, τού είπε: «Εάν φωνάξεις ‘ζήτω η αλβανίαθα σού χαρίσω την ζωή» Αγέρωχος και οργισμένος ο λεοντόκαρδος ήρωας Λεοντακιανάκος, αντί να δεχθεί, προτίμησε τον ένδοξο θάνατο και αποκρίθηκε: «Εάν από αυτό εξαρτάται η ζωή μου, φωνάζω με όλη την δύναμή μου, ζήτω η Ελλάς!» 

Βολή πολυβόλου εκ 30 σφαιρών δεν απέκοψε το νήμα τής ζωής του και βαρύτατα τραυματισμένος ζητωκραύγαζε υπέρ τής Ελλάδος έως ότου η χαριστική βολή τού Μουσά Καζίμ οδήγησε τον Λεοντακιανάκο στην διά τού θανάτου αθανασία. 

Οι ήρωες ετάφησαν από τους Έλληνες χριστιανούς τού Βερατίου κοντά στην θύρα τού εκεί Ελληνικού σχολείου. 

Οι λόγοι που η απελευθέρωση του Βερατίου εξελίχθηκε κατά αυτόν τον τραγικό τρόπο και οι ελευθερωτές του έμειναν αβοήθητοι είναι οι εξής. 

Τότε εξερράγη επανάσταση στην αλβανία και οι Μεγάλες Δυνάμεις ζήτησαν από την Ελλάδα να καταλάβει την Βόρεια Ήπειρογια να επιβάλει την τάξη (τώρα θέλανε τον Ελληνικό Στρατό, μετά θα αλλάξουν πάλι γνώμη…). Η Ελληνική Κυβέρνηση βάσει των εντολών των Μεγάλων Δυνάμεων, διέταξε όλα τα Σώματα τού Αυτονομιακού Στρατού Βορείου Ηπείρου να παραμείνουν στις θέσεις τους, διότι θα προέλαυνε ο Ελληνικός Στρατός γιά να καταλάβει την Βόρειο Ήπειρο. Την διαταγή αυτή δεν έλαβε το προκεχωρημένο τμήμα τού Λεοντακιανάκου και γι’ αυτό κινήθηκε μόνο του προς το Βεράτι. 

Τα υπόλοιπα όμως Σώματα τής Βορείου Ηπείρου που έλαβαν την διαταγή δεν κινήθηκαν, νομίζοντας ότι την είχε λάβει κι εκείνος. Κι ενώ ο Θεόδωρος Μαντούβαλος, διοικητής τού τομέα Πρεμετής ετοιμαζόταν να σπεύσει προς βοήθεια, έλαβε κατεπείγον τηλεγράφημα από τον Γεώργιο Ζωγράφο και τον Δ. Δούλη, το οποίο ζητούσε να εγκαταλείψουν το Βεράτιο διότι καταστρέφονται ύψιστα εθνικά συμφέροντα. 

Υπάρχει όμως κατεπείγον τηλεγράφημα τού υπολοχαγού καπετάν Φοβέρα προς την Κυβέρνηση Αθηνών, με το οποίο ενημέρωνε την κατάληψη τού Βερατίου από τον Λεοντακιανάκο, την δύναμη ανδρών τού Ελληνικού Σώματος, την ταυτόχρονη προώθηση τής αλβανικής δύναμης 2.000 ανδρών εναντίον του, και, το αίτημα άμεσης αποστολής ενισχύσεων. 

Η θυσία των δύο ηρωϊκών τέκνων τής Μάνης, τα οποία έμειναν στο Βεράτι (μαζί με άλλους πεσόντες Μανιάτες εθελοντές), φύλακες των Ελληνικών δικαίων επί τής Βορείου Ηπείρου, αποτελεί δεσμό αίματος μεταξύ τής Βορείου Ηπείρου και τής Μάνης. 

Επιμέλεια κειμένου και εικόνας: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: