ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ

 ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

Κατά τον 18ο αιώνα παρατηρείται έξαρση της πειρατείας στον ελλαδικό χώρο. Οι Βενετοτουρκικοί πόλεμοι αποτέλεσαν εξαιρετική ευκαιρία για την ανάπτυξή της, ιδιαίτερα στη Μάνη. Οι συνθήκες επιβίωσης σε έναν τόπο άνυδρο και φτωχό όπως η Μάνη είναι πολύ δύσκολες. Ειδικότερα στη Μέσα Μάνη όπου το κλίμα και το τοπίο είναι πιο τραχύ και η συλλογή πόρων δυσκολότερη. Έτσι η πειρατεία για τους Μέσα Μανιάτες αποτέλεσε λύση στα θέματα επιβίωσης και διευκόλυνε την καθημερινή τους ζωή.

Στην Έξω Μάνη αν και υπήρχε και εκεί πειρατεία, δεν εκδηλώθηκε στον ίδιο βαθμό όπως στη Μέσα Μάνη. Κυριότερος παράγοντας υπήρξε η μεγαλύτερη αγροτική ανάπτυξη της Έξω Μάνης, το εύφορο έδαφος και η μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα της περιοχής.
Κατά τα χρόνια της έξαρσης της πειρατείας, δόθηκε στη Μάνη από τους ξένους η ονομασία «Μεγάλο Αλγέρι», παρομοιάζοντάς την με αυτό τον τρόπο με το Αλγέρι , το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο δουλεμπορίου στην Βόρεια Αφρική εκείνη την εποχή.

Τα πρώτα χρόνια της πειρατείας οι Μανιάτες επιδίδονταν σε ένα περίεργο είδος πειρατείας, την πειρατεία από στεριά. Αυτό γινόταν πιθανότατα λόγω της αδυναμίας των Μανιατών να αποκτήσουν ιδιόκτητα πλοία. Η τακτική που ακολουθούσαν ήταν η παραπλάνηση των πλοίων τη νύχτα ούτως ώστε να χάσουν την πορεία τους και να προσκρούσουν στα βράχια.

Η παραπλάνηση των πλοίων γινόταν ως εξής:

Υπήρχαν άτομα τα οποία επόπτευαν τη θάλασσα το βράδυ, συνήθως ήταν καλόγεροι ή παπάδες οι οποίοι παίρνανε μέρος και αυτοί στην επιχείρηση. όταν εντόπιζαν κάποιο πλοίο να πλέει κοντά στις ακτές ειδοποιούσαν και έσβηναν το φως του φάρου. Από πριν είχανε φροντίσει να έχουν ένα κοπάδι ζωντανά μαζί τους στα οποία κρεμάγανε μικρά φανάρια τα οποία τα άναβαν την ώρα που έσβηναν τα υπόλοιπα φώτα. Από μακριά το πλοίο έβλεπε τα φανάρια και οι ναυτικοί θεωρούσαν ότι ήταν τα φώτα των σπιτιών ενός χωριού. Έτσι έβαζαν πορεία προς τα φώτα και οι ντόπιοι σιγά σιγά μετακινούσαν το κοπάδι προς τις βραχώδης περιοχές, στις οποίες έπεφτε το πλοίο και εφορμούσαν οι Μανιάτες, λεηλατώντας το και καταστρέφοντάς το.
Η λεία αργότερα συγκεντρωνόταν και μοιραζόταν στα ίσα μεταξύ των Μανιατών.

Υπάρχει η φράση που χαρακτηρίζει την πειρατική δραστηριότητα στη Μάνη εκείνη την εποχή:

    Από τον Κάβο Ματαπά
    σαράντα μίλια μακριά
    και από τον Κάβο Γκρόσσο
    σαράντα κι άλλο τόσο.

Διάσημοι Μανιάτες πειρατές της εποχής ήταν ο Νικολός Σάσσαρης από τους Σασσαριάνους του Μεζάπου, ο Δημήτριος Καλκαντζής από το Γύθειο, ο Σαμπάτης Λέκκας, ο Αντώνης και Γιάννης Μανιάτης, ο Αντώνης Κοσμάς από τη Βάθεια, ο Πηλόκωτσος από τον Κυπριανό, η οικογένεια των Κουτσουλιεριάνων, οι Αραπάκηδες, οι Ρίτσοι, οι Ρόζοι, οι Χαραμιάνοι από την Κοίτα, οι Τρουπάκηδες, οι Μαντουβαλιάνοι από τους Μπουλαριούς, οι Μαυρομιχάληδες κ.α.

Τη φήμη του μεγαλύτερου πειρατή στη Μάνη ανάμεσα σε άλλους κατείχε ο Λιμπεράκης Γερακάρης από τους Κοσμάδες της Βάθειας, ο οποίος διετέλεσε μπέης της Μάνης και υπήρξε η αιτία για την μετανάστευση των Στεφανοπουλέων από τη Μάνη στην Κορσική.
http://pamakedonikienwsiellados-australias.blogspot.gr/p/blog-page_5348.html
«Το Μεγάλο Αλγέρι: Πειρατεία στη Μάνη», 18.8.12, maniatika.wordpresscom, .Κατερίνα Καριζώνη, Λεωνίδας Γουργουρίνης, Χάρης Γιαννόπουλος, «Πειρατεία στη Μάνη και στη Μεσόγειο»,
Εκδόσεις: Αδούλωτη Μάνη, Γ. Λ. Δημακόγιαννης.

~~~~~~~~~~~~~~
Ο Μονόφθαλμος πειρατής Νικολός Σάσσαρης 
Ο Σάσσαρης καταγόταν από οικογένεια μεγάλη και ονομαστή, τους Σασσαριάνους, με ρίζες από τη Σαρδηνία. Οι Σασσαριάνοι ήταν προεστοί (άρχοντες) στη Μάνη.
Ο Σάσσαρης παντρεύτηκε μία γυναίκα μανιάτισσα. Έκανε μία κόρη. Δεν έκανε γιό. Και στη Μάνη αυτό ήταν πολύ βαρύ περιστατικό. Ξέρουμε ότι συγκρούστηκε με πολλά πλοία και ότι σκοτώθηκε πάνω στη μάχη.
Ο πύργος του μονόφθαλμου πειρατή Σάσσαρη έφτανε κάποτε σε ύψος τα 16 μέτρα. Σήμερα τα ερείπια δε θυμίζουν σε τίποτα τη μεγαλοπρέπεια εκείνης της εποχής. Στο εσωτερικό του είχε ειδικα υπόγεια για να κρύβονται οι Μανιάτες  την εποχή της βεντέτας, ενώ μυστικοί διάδρομοι οδηγούσαν μέχρι τη θάλασσα. Εκεί μέσα σε σπηλιές ήταν κρυμμένες οι βάρκες αλλά και το καράβι του Μονόφθαλμου.
Ο πύργος του Σάσσαρη είχε κανόνια, τα οποία εκλάπηκαν ή πουλήθηκαν. Κάτοικοι θυμούνται ότι υπήρχε εντός του πύργου ένα σπαθί καρφωμένο στον τοίχο που χάθηκε καθώς το πάτωμα είχε πέσει κ ήταν δύσκολη η πρόσβαση.
Λέγεται ότι ο Σάσσαρης θέλοντας να κρύψει το θησαυρό του, είχε βρει μια σπηλιά που δε μπορούσε κανείς να προσεγγίσει. Από τη θάλασσα δεν υπήρχε πάτημα για να ανέβει. Πάνω από το βράχο ήταν πολύ απότομα για να κατέβει κάποιος. Μόνο ο Σάσσαρης που είχε λαξεύσει την πέτρα ήξερε πώς να φτάσει. Σύμφωνα με το θρύλο ο θησαυρός βρίσκεται κάπου εκεί... όμως  κανείς δε μπορεί να τον προσεγγίσει. Άραγε πού να βρίσκεται το θησαυροφυλάκιο;
Ο ήλιος χάνεται στα νερά πάνω από το Τηγάνι. Απέναντι από το Μέζαπο και τα χαλάσματα του πύργου του Σάσσαρη. Εδώ που μπορείς ακόμη να ακούσεις τις σπαθιές από τις μάχες που έδωσε.

Το μοιρολόι του κουρσάρου έμεινε από τότε να το τραγουδούν στην Αποσκιαδερή Μάνη και να θυμούνται το Μονόφθαλμο πειρατή και τη γενιά του. Και η Νικολού η Σασσαριάνισα σαν πέρασαν τα τρια χρόνια του πένθους, έκοψε τα μακριά μαλλιά, φόρεσε αντρικά ρούχα, ζώστηκε τα όπλα του άντρα της και ρίχτηκε στο πέλαγος. Έγινε κυρά στο τσούρμο του και καπετάνισσα στα πλοία του. Κούρσευε καράβια και νησιά και άφησε εποχή με τα ρεσάλτα της. Χτυπούσε τα βενετσιάνικα πλοία και κυριώς τα οθωμανικά και τα βύθιζε. Πολεμούσε σαν άντρας. Αλλά συλλογιζόταν σα γυναίκα και κυβερνούσε σα μανιάτισσα. Και πέθανε πάνω στη μάχη.
(Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες, Κατερίνα Καριζώνη, 2009)




ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ
Οι συνθήκες επιβίωσης σε έναν τόπο άνυδρο και φτωχό όπως η Μάνη είναι πολύ δύσκολες. Ειδικότερα στη Μέσα Μάνη όπου το κλίμα και το τοπίο είναι πιο τραχύ και η συλλογή πόρων δυσκολότερη. Έτσι η πειρατεία για τους Μέσα Μανιάτες αποτέλεσε λύση στα θέματα επιβίωσης και διευκόλυνε την καθημερινή τους ζωή.
Στην Έξω Μάνη αν και υπήρχε και εκεί πειρατεία, δεν εκδηλώθηκε στον ίδιο βαθμό όπως στη Μέσα Μάνη. Κυριότερος παράγοντας υπήρξε η μεγαλύτερη αγροτική ανάπτυξη της Έξω Μάνης, το εύφορο έδαφος και η μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα της περιοχής.
Κατά τα χρόνια της έξαρσης της πειρατείας, δόθηκε στη Μάνη από τους ξένους η ονομασία ‘’Μεγάλο Αλγέρι’’, παρομοιάζοντάς την με αυτό τον τρόπο με το Αλγέρι , το οποίο ήταν το μεγαλύτερο κέντρο δουλεμπορίου στην Βόρεια Αφρική εκείνη την εποχή. maniatika.wordpress.com
ΒΙΝΤΕΟ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ https://www.youtube.com/watch?v=nFCb7zEs6No


Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ ΤΣΑΤΣΑΡΟΥΝΟΣ
Ψηλά μέσα στις βουνοπλαγιές του Σαγιά υπάρχει ένα μικρό και άγνωστο χωριουδάκι. Λέγεται Πέπο και σήμερα μόλις μια χούφτα σπιτάκια μένουν όρθια και η παλιά, λιτή εκκλησία της Παναγίας μισοθαμμένη στο χώμα.
Οι παραδόσεις της Μάνης λένε πως εδώ στο μικρούλι Πέπο ζούσε ο μεγάλος και φοβερός πειρατής Τσατσαρούνος, ο οποίος κατέβαινε από τη χαράδρα δυτικά του χωριού ως το Δίπορο και τους Μπουλαριούς και από εκεί στη θάλασσα και κούρσευε τα πλοία (πάντως στο χωριό διατηρείται ακόμη το επώνυμο Τσατσαρούνος).
Λίγο ψηλότερα από το Πέπο στην άκρη του γκρεμού, βρίσκεται το χωριό Λεοντάκης (ή Λεοντάκι ή Λιοντάκι) με τους χαρακτηριστικούς δίδυμους πύργους των Γουνελάδων (οι οποίοι ερειπώνουν) από τους οποίους το δειλινό στον Μεσσηνιακό κόλπο είναι συγκλονιστικό! Δίπλα ακριβώς στο Λιοντάκι βρίσκονται τα Μουντανίστικα, χωριό που διατηρεί ένα μοναδικό χρώμα και μια αρχιτεκτονική αρχετυπική.
Για να ανακαλύψετε την κρυφή γειτονιά του πειρατή Τσατσαρούνου ακολουθείτε τον κεντρικό δρόμο από Κυπάρισσο-Άλικα προς Προσηλιακή Μάνη και στρίβετε αριστερά εκεί όπου θα δείτε μια πινακίδα που γράφει «Λιοντάκη» και έχει μια ζωγραφισμένη κορώνα. Ανηφορίζετε ένα πολύ στενό ασφαλτόδρομο μέσα σε ένα φανταστικό τοπίο με μυριάδες ζωνάρια ξερολιθιές να κατρακυλούν τις απότομες πλαγιές, και από πάνω τους μια γραμμή από μανιάτικους πύργους χτισμένους στη σειρά. Φτάσατε.... (ethnos.gr)
(στη φώτο ΛΙΟΝΤΑΚΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΠΙΣΩ ΤΟ ΠΕΠΟ)
Το λιμανι του Γυθειου ήταν πειρατικό κέντρο

Ο εγκαταλελειμμένος οικισμός Μαύριανος κοντά στα Λουκάδικα στην ανατολική μέσα Μάνη. (πειρατής Κάκαβος & Κουρσαράκος)

Σε όλο το μήκος της Μάνης υπήρχαν παλαιότερα μεγαλιθικοί οικισμοί που με το πέρασμα των ετών εγκαταλείφθηκαν είτε γιατί ήταν δυσπρόσιτοι είτε λόγω οικιστικής παρακμής.
Ο εγκαταλελειμμένος οικισμός Μαύριανος στην ανατολική Μέσα Μάνη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου.
Ο οικισμός βρίσκεται κοντά στο χωριό Λουκάδικα. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας αποτελούσε πειρατικό κρησφύγετο. Στον συγκεκριμένο τόπο έμενε και ο πειρατής Κάκαβος ο οποίος δρούσε εναντίον των Τούρκων και έμεινε μνημειώδης για τον κούρσο του.

”Αριστερά στην ρεματιά
Αντίκρυ από το κάστρο
Εκεί κοιμάται ο Κάκαβος
Με τα φλουριά γεμάτος”

Ίσως δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός πως η τελευταία οικογένεια που εγκατέλειψε τον οικισμό κατά την διάρκεια της Β’ Τουρκοκρατίας ήταν η οικογένεια Κουρσαράκου. Το επίθετο αυτό δείχνει την πειρατική ιστορία του οικισμού Μαύριανου. Σήμερα τα παραπάνω επώνυμα όπως Κάκαβος και Κουρσαράκος δεν ακούγονται στην Μάνη ενώ ο μεγαλιθικός οικισμός έχει πλήρως εγκαταλειφθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του.

https://maniatika.wordpress.com/

Διάσημοι Μανιάτες πειρατές της εποχής ήταν ο Νικολός Σάσσαρης από τους Σασσαριάνους του Μεζάπου, ο Δημήτριος Καλκαντζής από το Γύθειο, ο Σαμπάτης Λέκκας, ο Αντώνης και Γιάννης Μανιάτης, ο Αντώνης Κοσμάς από τη Βάθεια, ο Πηλόκωτσος από τον Κυπριανό, η οικογένεια των Κουτσουλιεριάνων, οι Αραπάκηδες, οι Ρίτσοι, οι Ρόζοι, οι Χαραμιάνοι από την Κοίτα, οι Τρουπάκηδες, οι Μαντουβαλιάνοι από τους Μπουλαριούς, οι Μαυρομιχάληδες κ.α.
Τη φήμη του μεγαλύτερου πειρατή στη Μάνη ανάμεσα σε άλλους κατείχε ο Λιμπεράκης Γερακάρης από τους Κοσμάδες της Βάθειας, ο οποίος διετέλεσε μπέης της Μάνης και υπήρξε η αιτία για την μετανάστευση των Στεφανοπουλέων από τη Μάνη στην Κορσική maniatika.wordpress.com

Γαλιότα
ΜΑΝΙΑΤΕΣ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΣΕ ΣΤΕΡΙΑΝΟ ΚΑΡΑΟΥΛΙ ΑΡΠΑΓΗΣ ΠΛΟΙΑΡΙΟΥ
Η παραπλάνηση των πλοίων γινόταν ως εξής:
Υπήρχαν άτομα τα οποία επόπτευαν τη θάλασσα το βράδυ, συνήθως ήταν καλόγεροι ή παπάδες οι οποίοι παίρνανε μέρος και αυτοί στην επιχείρηση. Οταν εντοπίζανε κάποιο πλοίο να πλέει κοντά στις ακτές ειδοποιούσαν και σβήνανε το φώς του φάρου. Από πριν είχανε φροντίσει να έχουν ένα κοπάδι ζωντανά μαζί τους στα οποία κρεμάγανε μικρά φανάρια τα οποία τα ανάβανε την ώρα που σβήνανε τα υπόλοιπα φώτα. Από μακριά το πλοίο έβλεπε τα φανάρια και οι ναυτικοί θεωρούσαν ότι ήταν τα φώτα των σπιτιών ενός χωριού. Έτσι έβαζαν πορεία προς τα φώτα και οι ντόπιοι σιγά σιγά μετακινούσαν το κοπάδι προς τις βραχώδεις περιοχές, στις οποίες έπεφτε το πλοίο και εφορμούσαν οι Μανιάτες, λεηλατώντας το και καταστρέφοντάς το.
Η λεία αργότερα συγκεντρωνόταν και μοιραζόταν στα ίσα μεταξύ των Μανιατών.
Υπάρχει η φράση που χαρακτηρίζει την πειρατική δραστηριότητα στη Μάνη εκείνη την εποχή:
Από τον Κάβο Ματαπά
σαράντα μίλια μακριά
και από τον Κάβο Γκρόσσο
σαράντα κι άλλο τόσο.
maniatika.wordpress.com
Ο ΝΕΑΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΟΙΤΥΛΟ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ (δημώδες)

Για κούρσο ετοιμάζομαι, ρε μάνα για να πάω,
τον κίνδυνο μοιράζομαι, δεν έχω τι να φάω.
Η φτώχεια με κατάντησε, τα πλοία να κουρσεύω,
να περπατώ στα κύματα, εχθρούς μου να μαγεύω.

Αφήνω την σπηλιάκα μου, και την αητοφωλιά μου,
μαζί με τα συντρόφια μου, και την αρματωσιά μου.
Ξανοίγομαι στα πέλαγα, στης βάρκας μου το χάδι,
και σαν γυρνώ στο Βοίτυλο, την κουβαλά καράβι.

Ανθρώπους δεν σκοτώνουμε, πεθαίνουν απ’ τον τρόμο,
άλλοι βουτούν στην θάλασσα ανοίγοντας τον δρόμο.
Και το καράβι παρατούν, στα χέρια τα δικά μας,
και ‘μεις ανοίγουμε πανιά, να πάμε στην σπηλιά μας.

Την κουρελού να στρώσουμε, και φως με την λυχνάρα,
τον κούρσο να μοιράσουμε, χωρίς φωνή κι αντάρα.
Η φτώχεια τους κατάντησε, τα πλοία να κουρσεύουν,
ολημερίς στα πέλαγα, τον κούρσο τους γυρεύουν.

Αν τύχη και με πάρουνε τα όπλα των εχτρών μου,
στο Βοίτυλο μη κλάψουνε, στους πύργους των δικών μου.
Από μικροί ‘μεις μάθαμε, θάνατο ν’ αψηφάμε,
και μες την μάνα θάλασσα, να ζήσουμε ζητάμε.

Εκεί θ’ αφήσω την πνοή, που μου ‘δωσε η φύση.
και το ταλαίπωρο κορμί, τα ψάρια θα ταΐσει.
Η θάλασσα αντρειεύεται κι όλο παλεύει με τους βράχους
έτσ’ αντρειεύομαι κι εγώ κι όλο παλεύω με τους Βλάχους.

Και τα βουνά αντρειεύονται κι όλο παλεύουν με τα χιόνια
ετσά κι εγώ με τους οχτρούς θα αντρειεύομαι αιώνια
και η Τουρκιά δεν πάτησε, σ’ ούλη της Μάνης τα χωριά
τί άλλο καλό δεν μάθαμε, πιο κάλιο από την λευτεριά.

Πρόκειται για παραδοσιακό μανιάτικο τραγούδι που τραγουδιόταν
πριν από τετρακόσια χρόνια από Μανιάτες πειρατές.
(wordpress.com/2010/01/18/η-ιστορια-τησ-πειρατειας)

ΚΑΒΟ ΜΑΤΑΠΑΣ Ή ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΤΑΙΝΑΡΟΝ - ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Τα πρώτα χρόνια της πειρατείας οι Μανιάτες επιδίδονταν σε ένα περίεργο είδος πειρατείας, την πειρατεία από στεριά. Αυτό γινόταν πιθανότατα λόγω της αδυναμίας των Μανιατών να αποκτήσουν ιδιόκτητα πλοία. Η τακτική που ακολουθούσαν ήταν η παραπλάνηση των πλοίων τη νύχτα ούτως ώστε να χάσουν την πορεία τους και να προσκρούσουν στα βράχια. maniatika.wordpress.com

Οίτυλο, κάστρο Κελεφάς
Από τον 12ο και 13ο αίωνα το Οιτυλο και το Πόρτο Κάγιο είχαν ήδη εξελιχθεί σε πειρατικά κέντρα, αλλάη μανιάτικη πειρατία αναπτύχθηκε κυρίως από τον 17ο αιώνα και εξής, όταν γίνονταν εξορμήσεις με πλοιάρια, τα μπριγκαντίνια, τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο. Στη φάση αυτή και κυρίως μετά το 1750, τα βασικά λιμάνια (Κιτριές, Οίτυλο, Πόρτο-Κάγιο, Βαθύ, Μαραθονήσι και Τρίνησα) λειτουργούσαν τόσο ως φωλιές πειρατών όσο και ως σκάλες εμπορίου, ενώ ο μκρότεροι όρμοι ως αραξοβόλια και σταθμοί ανεφοδιασμού κουρσάρων. Ορισμένες θέσεις προστατεύονταν από πολεμικούς πύργους και διέθεταν μικρά τελωνεία (ντουάνες).Άναβαν φωτιές για να προσανατολίσουν τα πλοία, άλλοτε όμως τα παραπλανούσαν ωστε να εξοκείλουν στις βραχώδεις ακτές για να τα κουρσέψουν. Δεκάδες σπήλαια στους απόκρημνους βράχους "επέβλεπαν" τη θάλασσα και ηταν παρατηρητήρια για τον εντοπισμό των πλοίων-λείας. Η πάταξη της πειρατείας ήρθε με τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και τα αυστηρά μέτρα που θέσπισε ο Καποδίστριας για την εξάλειψή της. (greekscapes)
Το φράγκικο κάστρο Beaufort και οι ακτές της Μεσσηνιακής Μάνης μέχρι το Τηγάνι και το Καβο Γκρόσο της Μέσα Μάνης, χαλκογραφία.
Στα χρόνια της βυζαντινής και φράγκικης κυριαρχίας, για τη φύλαξη των ακτών, των θαλάσσιων περασμάτων αλλά και της ενδοχώρας, κατασκευάστηκαν εξαρχής ή επισκευάστηκαν παλαιότερα παραθαλάσσια φρούρια, όπως της Μαϊνης στη χερσονησίδα Τηγάνι, της Μεγάλης Μαϊνης , στην Ανω Πούλα και της Γιστέρνας ή Beaufort στο Λεύκτρο. (greekscapes)

Οι αποκρημνες ακτές της Μάνης και ένα παραθαλάσσιο κάστρο με τίτλο Capo Matapan, χαλκογραφία.
Από τον 12ο και 13ο αίωνα το Οιτυλο και το Πόρτο Κάγιο είχαν ήδη εξελιχθεί σε πειρατικά κέντρα, αλλάη μανιάτικη πειρατία αναπτύχθηκε κυρίως από τον 17ο αιώνα και εξής, όταν γίνονταν εξορμήσεις με πλοιάρια, τα μπριγκαντίνια, τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο. Στη φάση αυτή και κυρίως μετά το 1750, τα βασικά λιμάνια (Κιτριές, Οίτυλο, Πόρτο-Κάγιο, Βαθύ, Μαραθονήσι και Τρίνησα) λειτουργούσαν τόσο ως φωλιές πειρατών όσο και ως σκάλες εμπορίου, ενώ ο μκρότεροι όρμοι ως αραξοβόλια και σταθμοί ανεφοδιασμού κουρσάρων. Ορισμένες θέσεις προστατεύονταν από πολεμικούς πύργους και διέθεταν μικρά τελωνεία (ντουάνες).Άναβαν φωτιές για να προσανατολίσουν τα πλοία, άλλοτε όμως τα παραπλανούσαν ωστε να εξοκείλουν στις βραχώδεις ακτές για να τα κουρσέψουν. Δεκάδες σπήλαια στους απόκρημνους βράχους "επέβλεπαν" τη θάλασσα και ηταν παρατηρητήρια για τον εντοπισμό των πλοίων-λείας. Η πάταξη της πειρατείας ήρθε με τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και τα αυστηρά μέτρα που θέσπισε ο Καποδίστριας για την εξάλειψή της. (greekscapes)

Το τειχισμένο συγκρότημα του Μπέη της Μάνης στη σκάλα των Κιτριών. Χτίστηκε από τον πρώτο Μπέη Τζανέτο Κουτήφαρη,Χαλκογραφία.
Από τον 12ο και 13ο αίωνα το Οιτυλο και το Πόρτο Κάγιο είχαν ήδη εξελιχθεί σε πειρατικά κέντρα, αλλάη μανιάτικη πειρατία αναπτύχθηκε κυρίως από τον 17ο αιώνα και εξής, όταν γίνονταν εξορμήσεις με πλοιάρια, τα μπριγκαντίνια, τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο. Στη φάση αυτή και κυρίως μετά το 1750, τα βασικά λιμάνια (Κιτριές, Οίτυλο, Πόρτο-Κάγιο, Βαθύ, Μαραθονήσι και Τρίνησα) λειτουργούσαν τόσο ως φωλιές πειρατών όσο και ως σκάλες εμπορίου, ενώ ο μκρότεροι όρμοι ως αραξοβόλια και σταθμοί ανεφοδιασμού κουρσάρων. Ορισμένες θέσεις προστατεύονταν από πολεμικούς πύργους και διέθεταν μικρά τελωνεία (ντουάνες).Άναβαν φωτιές για να προσανατολίσουν τα πλοία, άλλοτε όμως τα παραπλανούσαν ωστε να εξοκείλουν στις βραχώδεις ακτές για να τα κουρσέψουν. Δεκάδες σπήλαια στους απόκρημνους βράχους "επέβλεπαν" τη θάλασσα και ηταν παρατηρητήρια για τον εντοπισμό των πλοίων-λείας. Η πάταξη της πειρατείας ήρθε με τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους και τα αυστηρά μέτρα που θέσπισε ο Καποδίστριας για την εξάλειψή της.(greekscapes)

Ο εγκαταλελειμμένος οικισμός Μαύριανος και ο πειρατής Κάκαβος.

Ο οικισμός βρίσκεται κοντά στο χωριό Λουκάδικα. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας αποτελούσε πειρατικό κρησφύγετο. Στον συγκεκριμένο τόπο έμενε και ο πειρατής Κάκαβος ο οποίος δρούσε εναντίον των Τούρκων και έμεινε μνημειώδης για τον κούρσο του.
”Αριστερά στην ρεματιά
Αντίκρυ από το κάστρο
Εκεί κοιμάται ο Κάκαβος
Με τα φλουριά γεμάτος”
Ίσως δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός πως η τελευταία οικογένεια που εγκατέλειψε τον οικισμό κατά την διάρκεια της Β’ Τουρκοκρατίας ήταν η οικογένεια Κουρσαράκου. Το επίθετο αυτό δείχνει την πειρατική ιστορία του οικισμού Μαύριανου. Σήμερα τα παραπάνω επώνυμα όπως Κάκαβος και Κουρσαράκος δεν ακούγονται στην Μάνη ενώ ο μεγαλιθικός οικισμός έχει πλήρως εγκαταλειφθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί δεν γνωρίζουν την ύπαρξή του.

https://maniatika.wordpress.com/

(φωτο πύργος Σάσσαρη στο Μέζαπο)
Ο πειρατής Νικολός Σάσσαρης και η δράση του


Ο Νικολός ο Σάσσαρης είναι ο ξακουσμένος μονομάτης Μανιάτης πειρατής του 18ου αιώνα μ.Χ στο αρχιπέλαγος και σ’ όλη τη Μεσόγειο. Το έτος 1748 μ.Χ ο Liveri πρόξενος στα Κύθηρα αναφέρει, ότι στη Μάνη είχε αρματωθεί πειρατικό, που αρμένιζε με μαύρη σημαία .
Οι επιθέσεις του πειρατικού ήσαν πολλές και στόχευαν κυρίως πλοία μέτριας χωρητικότητας.. Το Φεβρουάριο του έτους 1749 μ. Χ. ο εν λόγω Μανιάτης πειρατής με τη φελούκα του έρχεται στα Κύθηρα και κάνει ληστρική επιδρομή στις αποθήκες των Κυθήρων, όμως ένα γαλλικό καράβι, που ήταν ελλιμενισμένο, με κανονιοβολισμούς απομακρύνει τους πειρατές
Το 1750 μ.Χ. ο ίδιος Μανιάτης πειρατής, που τον αποκαλούσαν Μονομάτη ή Μονόφθαλμο συνεχίζει τις επιθέσεις του εναντίον όλων των ναυτιλομένων αδιακρίτως εθνικότητας.
Ο Μονομάτης πειρατής ήταν ο Νικολός ο Σάσσαρης, ο οποίος με τη φελούκα όργωνε τις θάλασσες κι’ αυτός ήταν που κατέλαβε πλοίο πλησίον της Μεθώνης και το οδηγούσε στη Μάνη, συνάντησε όμως τον προβλεπτή του βενετικού στόλου και εγκατέλειψε τη λεία του .
Ο Μονομάτης για να γλιτώσει από το Βενετικό στόλο κατεύθυνε την πορεία του για τη Μάνη, όπου συναντήθηκε με Τούρκικο πλοίο, εγινε συμπλοκή μεταξύ τους και κατά τη συμπλοκή τραυματίστηκαν πειρατές από το τσούρμο του Νικολού, και ο ίδιος σκοτώθηκε.
Το πειρατικό με πολλές αβαρίες κατάπλευσε στον όρμο του Μεζάπου...




Δεν υπάρχουν σχόλια: