ΜΥΡΣΙΝΗ (ΠΑΝΙΤΣΑ)

Στα ΒΑ της Μάνης κοντά στον ορεινό όγκο του Πολυαράβου, όπου έγινε η γνωστή μάχη, είναι το χωριό Πάνιτσα. Μαζί με τον οικισμό του Προφήτη Ηλία  αποτελούν Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Γυθείου.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη μέχρι σήμερα αντίληψη, η ίδρυση του οικισμού συνδέεται με την εγκατάσταση των Πετροπουλάκηδων, στην περιοχή στις αρχές του 18ου αιώνα.
Μαζί με άλλα χωριά της περιοχής αποτελούσαν προ ετών τον Δήμο Μαλευρίου, του οποίου η Πάνιτσα ήταν πρωτεύουσα. Στο τέλος του 19ου αιώνα αποτελούσε έδρα Ειρηνοδικείου δεύτερης τάξης και Αστυνομίας. Μετά τη κατάργηση του Δήμου Μαλευρίου ιδρύθηκε η Κοινότητα Μυρσίνης (Πάνιτσας). Με Β.Δ. (17-1-1957, ΦΕΚ Α 11/1957) που εκδόθηκε μετά από πρόταση του τότε Κοινοτικού Συμβουλίου, με προτροπή και υπόδειξη της Νομαρχίας Λακωνίας, λέγεται Μυρσίνη, ονομασία για την οποία πολλοί κάτοικοι έχουν αντιρρήσεις. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι το όνομα Πάνιτσα δεν είναι Ενετικό ή Αραβικό, αλλά προέρχεται από το όνομα του τραγοπόδαρου θεού Παν και από το ρήμα ίσταμαι.
Εδώ γεννήθηκε ο Μακεδονομάχος Ανθυπολοχαγός Αντώνης Βλαχάκης ή καπετάν Λίτσας, του οποίου η μεγαλύτερη ρούγα, φέρει από το 1977 το όνομά του.
Ο Άγιος Ιωάννης φέρει καλοδιατηρημένες μεταβυζαντινές τοιχογραφίες στο κτιστό τέμπλο και ο Άγιος Σπυρίδωνας που έχει τοιχογραφίες μεταβυζαντινής περιόδου και κτιστό τέμπλο.
mani.org.gr
ΜΥΡΣΙΝΗ, ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΙΤΣΑΣ
O Μακεδονομάχος Ανθυπολοχαγός Αντώνης Βλαχάκης ή καπετάν Λίτσας (1874-1906), του οποίου η μεγαλύτερη ρούγα στη Μυρσίνη, φέρει από το 1977 το όνομά του.

Ο Αντώνης Βλαχάκης γεννήθηκε στη Μυρσίνη (Πάνιτσα) του Δήμου Γυθείου, στις 12 Οκτωβρίου του 1874. Το 1897 ως λοχίας πυροβολικού πολέμησε και τραυματίστηκε στα Φάρσαλα, στη μάχη του Δομοκού και τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρα. Το Σεπτέμβριο του 1905 ήταν Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, απ’ όπου ζήτησε και έλαβε άδεια για σπουδές στη Γαλλία. Αντί όμως να χρησιμοποιήσει την άδεια για το σκοπό αυτό, συγκρότησε εθελοντικό σώμα από 48 άνδρες και εισήλθε στη Μακεδονία, όπου και έδρασε με το ψευδώνυμο «Καπετάν Λίτσας» στη περιοχή των Καστανοχωρίων, από το Σεπτέμβριο του 1905 έως το Μάρτιο του 1906.

Στο χωριό Σαρίστανη ο Καπετάν Λίτσας συγκρούσθηκε με τους κομιτατζήδες του διαβόητου Μήτρου Βλάχου, ο οποίος παρόλο που του είχε στήσει ενέδρα, βρέθηκε σε δεινή θέση, αφού αυτό έπεσε στην αντίληψη του Καπετάνιου, γλίτωσε όμως μέσω ενός υπονόμου και μετά τη παρέμβαση του Τουρκικού στρατού. Η ενέργεια αυτή του Καπετάν Λίτσα έδωσε κουράγιο στους χωρικούς της Σαρίστανης που ζήτησαν και επανήλθαν στο Πατριαρχείο, απαρνούμενοι την Εξαρχεία που τους είχε επιβληθεί με τη βία των κομιτατζήδων.

Στις 1 Ιανουαρίου 1906 επιτέθηκε στο χωριό Έζερετς, το οποίο ήταν κέντρο συγκέντρωσης κομιτατζήδων και εκεί είχε καταφύγει ο διαβόητος Μήτρος Βλάχος, ο οποίος τραυματίστηκε στη μάχη που ακολούθησε, κατά την οποία οι απώλειες των κομιτατζήδων ήταν μεγάλες. Τη κατάσταση έσωσε και πάλι ο ερχομός Τουρκικού στρατού, που καταδίωξε το σώμα του Καπετάν Λίτσα, ο οποίος αναζήτησε καταφύγιο στην Ήπειρο και επανήλθε στα Καστανοχώρια μετά από ένα μήνα.

Επιστρέφει στην Αθήνα για την αναδιοργάνωση του αντάρτικου σώματος και μετά από ένα μήνα, τον Απρίλιο του 1906, επανέρχεται στη Μακεδονία με 85 εθελοντές, όπου αρχίζει και πάλι τη δράση του.

Κατά τη μάχη της Οσνίτσανης1 (σήμερα Καστανόφυτο) στις 7 Μαΐου 1906 έπεσαν ηρωϊκά ο Καπετάν Λίτσας, ο Καπετάν Λεωνίδας, οι Μανιάτες εθελοντές Παναγιώτης Ηλία Πετροπουλάκης, Πάνος Στεφανάκος, Παναγιώτης Γκιτάκος, Νικόλαος Κατζάκος και Γ. Σκοπετέας, όπως και οι Δ. Οικονόμου, Σ. Μάνδαλος, Δ. Σκλαβούνος, Ι. Τριανταφύλλου, Δ. Χελάκης και Σ. Νιμάς, ενώ τραυματίσθηκαν πολλοί περισσότεροι. Εκ μέρους του Τουρκικού στρατού σκοτώθηκαν 6 αξιωματικοί και 130 στρατιώτες, από τους 1200 άντρες που επιτέθηκαν εναντίον των Ελλήνων. πηγή : www.mani.org.gr/istor/mak/litsas/litsas_vlahakis.htm

ΜΥΡΣΙΝΗ, ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΙΤΣΑΣ

ΜΥΡΣΙΝΗ, ΚΑΠΕΤΑΝ ΛΙΤΣΑΣ
Μνημείο του Αντώνη Βλαχάκη στην Μυρσίνη (Πάνιτσα) με τις προτομές των Μακεδονομάχων που έπεσαν μαζί του στο Καστανόφυτο Καστοριάς.  Οι πρώτες και πιό μεγάλες μια δεξιά και μια αριστερά είναι των ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΗ.
Λεωνίδας Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1881 - Οσνίτσανη 1906)
Διδάκτορας της Νομικής, σε ηλικία 25 ετών έλαβε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα, επικεφαλής τμήματος Μανιατών εθελοντών ως υπαρχηγός του αντάρτικου σώματος του καπετάν Λίτσα (Αντώνιος Βλαχάκης). Σκοτώθηκε στη μάχη της Οσνίτσανης (σημερινό Καστανόφυτο Καστοριάς) το Μάιο του 1906, σε σύγκρουση με τουρκικό απόσπασμα. Στο αρχείο υπάρχουν δακτυλογραφημένα αντίγραφα δημοσιευμάτων εφημερίδων της εποχής με περιγραφές της μάχης και του μνημόσυνου που έγινε στην Αθήνα.


Παναγιώτης Πετροπουλάκης (Ράχη 1879 - Οσνίτσανη 1906)
Γιος του Ηλία Πετροπουλάκη (1868 - 1928). Σκοτώθηκε μαζί με τον ξάδελφό του Λεωνίδα στην μάχη της Οσνίτσανης στη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα.



ΜΥΡΣΙΝΗ Ο ιερός ναός του Αγίου Σπυρίδωνος στην Μυρσίνη, με μεταβυζαντινές τοιχογραφίες.
Ο ιερός ναός της Ζωοδόχου Πηγής στην Μυρσίνη. Ανακαινίσθηκε το 2006. Το ρολόι είναι δωρεά του 1994.







ΜΥΡΣΙΝΗ Ο ιερός ναός του Αγίου Σπυρίδωνος στην Μυρσίνη, με μεταβυζαντινές τοιχογραφίες.
Ο ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη στην Μυρσίνη, με μεταβυζαντινές τοιχογραφίες.

Η Βούλα Δαµιανάκου, γεννηµένη το 1914 στην Πάνιτσα (σηµερινή Μυρσίνη) της Λακωνίας, πέθανε 19 Σεπτέμβρη 2016, πλήρης ημερών και την “υποδέχτηκε” η πατρώα γη, Τρίτη 20-9-2016, η γενέτειρά της Μυρσίνη (Πάνιτσα) Γυθείου. Αγάπησε τόσο βαθιά την ελληνική γραµµατεία όσο λίγοι Έλληνες και δάµασε την γλώσσα ώστε να συγγράΦει σηµαντικά  έργα.
Η µάνα της -γένος Ρογκάκου- ήταν µοιρολογήτρα και χάρη σε αυτό το προσωπικό πλεονέκτηµα η Δαµιανάκου εκτίµησε το µανιάτικο µοιρολόι ως µία τέχνη ριζωµένη στην ζωή.
Στην πραγµατικότητα, πρόκειται για συγκλονιστική τελετή που συλλαµβάνει την ουσία της ανθρώπινης κατάστασης.
Πέρα από το κλαυθµό και τον οδυρµό, το µοιρολόι µετουσιώνεται σε µία από τις υψηλότερες μορφές τέχνης. Ο νεκρός περιβάλλεται από στενά σχετιζόµενες γυναίκες του οι οποίες παραδίδουν το µοιρολόι η µία στην άλλη σε μορφή τραγικού διαλόγου - πρώτα η σύζυγος, µετά η µητέρα και τέλος η αδερΦή του νεκρού. Οι µοιρολογήτρες είναι σαν τον χορό στην αρχαία ελληνική τραγωδία µε κορυφαία την σύζυγο ή την µητέρα.
Εισερχόµενες σε κατάσταση έκστασης, τραγουδούν λόγια για τα κατορθώµατα και τα πάθη της ζωής του αγαπηµένου νεκρού. Ο ήχος και τα φαινόμενα συνδυασμένα συνθέτουν ένα συγκλονιστικό ανθρώπινο δράµα.
Το µανιάτικο µοιρολόι είναι η δηµοτική παράδοση που παραδίδεται από πανάρχαια χρόνια µε αποκορύφωμα τον οµηρικό θρήνο της Εκάβης για τον πρωτότοκο γιό της Έκτορα.
Mελετώvτας την εξέλιξή τους στο πέρασµα του χρόνου, η Δαµιανάκου σύνεθεσε µοιρολόια για σηµαίνουσες προσωπικότητες που γνώρισε προσωπικά ή που έµαθε από την παράδοση.
Αξιοσηµείωτο ανάµεσα σε αυτά το µοιρολόι της για τον Χρήστο Καρβούνη (1903-1943), επικεφαλής της ιατρικής κλινικής της Σπάρτης, που, όταν στις 26 Νοεµβρίου 1943 οι Γερµανοί κατακτητές έστησαν σε εκτελεστικό απόσπασµα 118 πολίτες στο Μονοδένδρι Λακωνίας για αντίποινα µίας αντιστασιακής ενέργειας, αν και του δόθηκε χάρη για την εξαίρετη επίδωση στην χειρουργική από εκπαίδευση που έλαβε στην Γερµανία, εκείνος δεν λιποψύχησε αλλά θυσιάσθηκε µαζί µε τους συµπατριώτες του.















Η Μαρία Ανδρακάκου γεννήθηκε το 1919 στη Μυρσίνη, ήταν η τρίτη από τις πέντε κόρες του κτηματία Κυριάκου Ανδρακάκου και της Σταυρούλας Κουτράκου από το γειτονικό Λίμπερδο (σημερινό Πλάτανο). Φοίτησε στη Ράλλειο Ακαδημία και αρχικά δίδαξε στον Πειραιά, στη σχολή Μαυρίδη. (mandrakakou.blogspot.gr)

Σε ένα πατρικό σπίτι, στη Μυρσίνη Λακωνίας, κλειστό από καιρό, με τις αγαπημένες μνήμες να στήνουν χορό με τις ψυχές εκείνων που ευτύχησαν να ζήσουν εκεί, βρέθηκε πρόσφατα αυτή η παλιά φωτογραφία της δασκάλας Μαρίας Κ. Ανδρακάκου από την πρώτη της σχολική ομιλία σε εθνική γιορτή (Δραπετσώνα, 1950). Την έστειλε στη μητέρα της, ως επιβεβαίωση των προσπαθειών και ως δικαίωση του αγώνα επιβίωσης και καταξίωσης στη μακρινή πρωτεύουσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: